តើចាស់ពីដើមដឹងម៉ោងតាមរយៈអ្វីខ្លះ នៅពេលគ្មាននាឡិកាមើល?
ក្មេងឥឡូវមិនពិបាកដឹងម៉ោងប៉ុន្មាននោះទេ ពីព្រោះ ពួកគេមាននាឡិកាមើល មានទូរសព្ទមើលម៉ោង មានប៊ិចមើលម៉ោង។ល។ តែចាស់ពីដើមវិញសម្គាល់ ឬដឹងម៉ោងតាមអ្វីខ្លះ?
ចម្លើយ គឺថា ពួកគាត់ដឹងម៉ោងតាមលក្ខណៈធម្មជាតិ។ ទី១ គឺផ្កាម៉ោង១០ ។ ផ្កានេះ មិនមែនផ្តល់តែសម្ផស្សសម្រាប់លម្អគេហដ្ឋាន ឬទីកន្លែងណាមួយប៉ុណ្ណោះទេ។ តែផ្កានេះ គឺជាឧបករណ៍ប្រាប់ម៉ោង និងពេលវេលាជូនប្រជាពលរដ្ឋនៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាលដែលគ្មាននាឡិកាមើលម៉ោង។ ផ្កាម៉ោង១០ គឺមានន័យច្បាស់ហើយថា វារីកក្រពុំភាគច្រើននៅម្តុំម៉ោង១០ព្រឹក។ ទី២ ពលរដ្ឋភាគច្រើនកាលពីដើមឡើយអាចសម្គាល់ម៉ោងដោយមើលដំណើរព្រះអាទិត្យ។ ព្រះអាទិត្យរះថ្ងៃត្រង់ ឬជ្រេបន្តិច ធ្វើឲ្យគេអាចប៉ាន់ស្មានម៉ោងបាន។ ចាស់ពីដើមចេះមើលថ្ងៃដោយប្រៀបធៀបជាមួយដើមឈើ ឬចំណាំកម្ពស់ថ្ងៃតែម្តង។ ទី៣ ចាស់ពីដើមយកដំណើរថ្ងៃវាស់ជាមួយស្រមោលខ្លួនឯង។ ឧទាហរណ៍ថា ឈរនៅចំម៉ោង១២ថ្ងៃត្រង់ ស្រមោលខ្លួនឯង គឺពិតជាខ្លីកន្តុញតែម្តង។ ទី៤ ចាស់ពីដើមស្តាប់មាន់រងាវ។ តាមទម្លាប់ គឹថា មាន់រងាវពីរដងក្នុងមួយយប់។ នៅវេលាម៉ោង ១១ ឬ១២ យប់ មាន់រងាវម្តង។ រងាវនៅពេលនេះ ចាស់ទុំច្រើននិយាយថា មាន់រងាវទឹកជោ រីឯ រងាវម្តងទៀត នៅម្តុំម៉ោង៤ ឬ៥ព្រឹក ចាស់ទុំច្រើនិយាយ មាន់រងាវទាបភ្លឺ។ ការសម្គាល់ម៉ោងមួយទៀត គឺសម្គាល់លើសត្វមួយចំនួនដែលយំនៅម៉ោង៥ល្ងាច។ ការយំរបស់សត្វមួយចំនួនធ្វើឲ្យអ្នកដើរព្រៃដឹងថា ម៉ោងសម្រាកពេលល្ងាចបានមកដល់ហើយ៕
